غیبت صغریٰ

بالاخره بعد از حدود ۶ ماه مطلبی در وبلاگ نوشتم. قبلاً قول داده بودم هر ماه حداقل یک مطلب در این وبلاگ منتشر شود. شاید تعجب کنید اما حدود ۲۰۰ تا مطلب نیمه‌کاره برای وبلاگ در دفترچه یادداشت مجازی‌ام دارم که همچنان منتظرند کامل شوند و پست بشوند. هیچ بهانه‌ای این کارهای احمقانه مرا توجیه نمی‌کند پس کاری به جز عذر خواهی از خودم و مخاطبان احتمالی این وبلاگ نمی‌توانم بکنم. همین.

برای این وبلاگ

از آخرین مطلبی که تو این وبلاگ نوشتم حدود دو ماه می‌گذره. دو ماه ننوشتن برای هر وبلاگی معنی جز مرگ نداره. دو ماهی که توش اتفاقات زیادی برام افتاده٬ اما هیچکدوم بهانه‌ای برای ننوشتن نیستن.

شاید از اولش هم می‌دونستم من آدم مناسبی برای وبلاگ نوشتن نیستم. من تقریباً هیچوقت نمی‌تونم یه کار جدی رو به طور مستمر و دائمی بدون اینکه زور بالای سرم باشه انجام بدم. باید اعتراف کنم من یه آدم بی‌نظم از زیر کار دررو اَم؛ اما این وبلاگو با امید و اشتیاق زیادی ساختم. بعد از این به خودم و خواننده های احتمالی این وبلاگ تعهّد می‌دم هر ماه حداقل یکی دو تا پست تو این وبلاگ گذاشته بشه.

خوشحال میشم دنبالم کنید.