زبان نوشتاری

وقتی به پست هایی که تا الان در این وبلاگ نوشته‌ام نگاه می کنم به دو نوع پست با دو شیوه نگارش متفاوت می بینم:

۱—پست های به زبان گفتاری

۲—پست های به زبان نوشتاری

پست های گفتاری راحت‌تر نوشته ‌شده‌اند و طبیعتاً راحت‌تر هم خوانده شده‌اند و در نتیجه تأثیرگذاری کمتری هم داشته‌اند.

پست های نوشتاری اما جدی‌تر نوشته شده‌اند و مخاطب هم طبیعتاً آنرا جدی‌تر گرفته ‌است و فکر می‌کنم تأثیرگذاری بیشتری هم داشته‌اند.

بین خودمان بماند اما به نظر من پست های گفتاری نوعی سبُکی خاص دارند که چندان به مذاق من خوش نمی‌آید و خواندن پست های نوشتاری برای من خیلی لذت‌بخش تر از پست های گفتاری است.

نتیجه اینکه از این به بعد تعهد می‌دهم تمام پست های این وبلاگ را به زبان نوشتاری (نه رسمی) بنویسم و تمام سعیم را هم می‌کنم که چیزی از پست های گفتاری کم نداشته ‌باشند.

پی‌نوشت: اول خواستم متن پست های گفتاری قبلی را به زبان نوشتاری بازنویسی کنم اما با خودم گفتم شاید به محتوای پست ها ضربه بزند٬ همانجا مانده‌اند٬ به کسی هم که آسیب نمی‌رسانند؟! بگذار یادگاری بمانند.